เดินทางร่วมงาน ฉันจดตำแหน่งไว้บนต้นขั้วที่จอดรถของฉัน

เดินทางร่วมงาน จากซีราคิวส์ไปยังลาการ์เดียยังคงระบุว่าตรงเวลา ฉันกังวลเพราะรายงานข่าวระบุว่าปัญหาคุณภาพอากาศที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เดินทางร่วมงาน ซึ่งเกิดจากไฟไหม้หลายร้อยครั้งในแคนาดา รวมถึงรูปแบบสภาพอากาศที่คงที่อย่างดื้อรั้นทำให้เกิดความล่าช้าที่สนามบินในนครนิวยอร์ก และอาจส่งผลกระทบต่อเที่ยวบินเช่นของฉันที่จะเข้าสู่ “บิ๊กแอปเปิ้ล” ” เพื่อความโล่งใจของฉัน เที่ยวบินที่ออกจากเกท 25 ยังคงไม่เสียหาย ในบรรดาเที่ยวบินทั้งหมดที่ระบุไว้บนจอภาพนั้น มีเพียงเที่ยวบินเดียวเท่านั้นที่ระบุว่าล่าช้า

สำหรับฉัน กระบวนการผ่านด่านตรวจรักษาความปลอดภัยนั้นค่อนข้างยุ่งยาก เหตุผลประการหนึ่งคือโปรโตคอลสำหรับลูกค้าทีเอสเอ ตรวจสอบล่วงหน้า มีการเปลี่ยนแปลง ฉันระบุเครื่องตรวจจับโลหะผิดพลาดซึ่งฉันต้องเดิน และฉันไม่ได้รีบหรือของเหลวไหลออกจากกระเป๋าอย่างที่ฉันเคยเป็น ในด้านดี แล็ปท็อปสองเครื่องของฉันได้รับอนุญาตให้อยู่ในกระเป๋าถือ (ซึ่งไม่เป็นเช่นนั้นในปี 2020)

ฉันไม่จำเป็นต้องหยิบกระเป๋าที่มีของเหลวขนาดเล็กและเข็มขัดของฉันออกมา (ซึ่งฉันลืมไปแล้ว ลบ) ไม่มีโลหะใด ๆ ที่จะทำให้เครื่องตรวจจับเสียหาย ดีเพราะฉันไม่แน่ใจว่ากางเกงของฉันจะค้างอยู่หรือเปล่าถ้าต้องถอดมันออก หลังจากรับสัมภาระของฉันแล้ว ฉันหยุดที่ร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อไดเอทโซดา จากนั้นเดินไปที่เกท 25 ขณะที่ฉันทำเช่นนั้น ผู้โดยสารของเครื่องบินที่เดินทางไปดีทรอยต์

กำลังอยู่ในขั้นตอนการขึ้นเครื่อง เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าฉันทำได้ดี ในเรื่องของการบริหารเวลา โต๊ะยาว 2 ตัวพร้อมปลั๊กไฟเป็นภาพที่น่ายินดีเป็นพิเศษ เนื่องจากฉันมักจะใช้เวลาเขียนคำศัพท์ที่คุณกำลังอ่านอยู่ เมื่อเที่ยวบินของฉันกำลังจะขึ้นเครื่องในอีกไม่ถึงสองชั่วโมง ฉันยิ้มให้กับการประชดประชันของชุดเพลงที่เล่นผ่านลำโพง – “เวลาอยู่ในมือของฉันมากเกินไป” โดย สติกซ์, “แข็งเป็นเอสเอร็อค”

โดยแอชฟอร์ด แอนด์ ซิมป์สัน (ชื่อเรื่องที่สร้างความมั่นใจว่าฉันกำลังจะเข้าไปในท่อโลหะกลวงที่จะเดินทางขึ้นไปสูงกว่า 600 ไมล์ต่อชั่วโมง)

และ “ใครคือ ซูม’ ใคร” โดยอารีทา แฟรงคลิน เพลงหลังมีความสำคัญเป็นพิเศษสำหรับฉันเพราะชื่อบทความเรื่องแรกที่ฉันเคยเขียนให้กับ เดอะ ริง มีชื่อว่า “เดอะ สงครามอักษร: ใคร ซูม’ ใคร?” ที่ปรากฏตั้งแต่หน้า 12ของฉบับเดือนธันวาคม พ.ศ. 2531 เวลา 10:40 น. แนวโน้มดั้งเดิมของวันเปลี่ยนไปเมื่อฉันเหลือบมองขึ้นไปที่เครื่องตรวจสอบประตูและเห็นว่าการออกเดินทางเวลา 12:15 น.

ของฉันถูกเลื่อนกลับไปเป็น13:00น. การพัฒนาที่ได้รับการยืนยันอย่างรวดเร็วโดยข้อความและอีเมลจาก เดลต้า ฉันยังไม่มีอะไรต้องกังวลเนื่องจากค็อกเทลไม่ได้ถูกตั้งค่าให้เริ่มอีกหลายชั่วโมง แต่นี่ยังคงเป็นแนวโน้มที่น่าเป็นห่วง การประกาศในเวลาต่อมาเมื่อเวลา 23:15 น. ให้ความชัดเจนมากขึ้น: เครื่องบินที่ได้รับมอบหมายให้พาเราไปนิวยอร์กมาถึงเมืองซีราคิวส์อย่างปลอดภัย แต่การออกเดินทางเวลา13.00น.

ที่โฆษณาไว้จะยังคงอยู่ ลาการ์เดียสมัครใจชะลอการมาถึงเพื่อรองรับปัญหาที่เกี่ยวข้องกับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยควัน เวลามาถึงใหม่โดยประมาณ: 14:14 น. – ก่อนเป้าหมาย 17:30 น. เล็กน้อยกว่าสามชั่วโมง เมื่อฉันถึงจุดหยุดที่ดีในการเขียนแล้ว ฉันนั่งลงบนเก้าอี้นุ่มสบายตัวใหญ่ที่ประตูและปล่อยความคิดของฉันไปข้างหน้าว่าอาหารมื้อค่ำจะเป็นอย่างไร ฉันสงสัยว่าใครจะอยู่ที่โต๊ะของฉัน และเจ้านายคนใดคนหนึ่งของฉัน

บ็อบ คาน็อบบิโอ ประธาน คอมพิวบ็อกซ์ – จะนั่งที่โต๊ะเดียวกับที่ฉันหวังว่าเขาจะนั่งจริง ๆ หรือไม่ แม้ว่าผมกับบ็อบจะส่งอีเมลหากันตลอดเวลาและคุยโทรศัพท์กันเป็นบางครั้ง แต่เราแทบไม่ได้เจอหน้ากันเลย และผมก็หวังว่าเราจะได้เจอหน้ากันนานๆ ฉันตั้งตารอที่จะได้ติดต่อกับเพื่อนๆ ที่ไม่ได้เจอกันมานานหลายปี ฉันสงสัยว่าพวกเขาจะจำฉันได้หลังจากช่วงเวลานี้หรือไม่

ขณะที่ฉันกำลังทำสิ่งนี้อยู่นั้น จู่ๆ เครื่องตรวจสอบประตูก็แสดงข้อความแปดตัวอักษรที่ทุกคนชื่นชอบในขณะนั้น: “ขึ้นเครื่อง” เนื่องจากฉันไม่ได้บินเดลต้าบ่อยๆ ฉันจึงถูกจัดให้อยู่ในกลุ่ม “ห้องโดยสารหลัก 2” ซึ่งอยู่ในลำดับที่ห้ารองจากผู้โดยสารที่มีปัญหาทางร่างกาย ทหารประจำการ ผู้อุปถัมภ์ชั้นหนึ่ง และผู้โดยสาร “ห้องโดยสารหลัก 1” เมื่อฉันเข้าไปในห้องโดยสาร ฉันสังเกตได้ทันทีว่า

ทางเดินแคบกว่าที่นั่งชั้นเฟิร์สคลาสแค่ไหน ทฤษฎีของฉัน: เห็นได้ชัดว่าเดลต้าเพิ่มแถวที่นั่งทั้งสองด้านเพื่อสร้างรายได้ต่อเที่ยวบินมากขึ้น และช่องว่างเล็ก ๆ ระหว่างที่นั่งด้านนอกสุดทำให้ไม่สามารถให้บริการเครื่องดื่มได้ นอกจากนี้ เบาะนั่งยังบางกว่าอย่างเห็นได้ชัด แม้ว่าน้ำหนักจะลดไป 20 ปอนด์ แต่ร่างกายของฉันก็แทบไม่พอดีกับพื้นที่ว่าง และเข็มขัดนิรภัยก็มีความยาวไม่พอที่จะกดปิด https://www.edmontondiscgolf.org/